Vrijdag las ik via twitter dat er 274 personen op mij gestemd hebben. 274 mensen!
Maar dan, wat gebeurt er dan?
Dan word je dus raadslid. Daar begint deze blog.
Belofte maakt schuld. In dit geval een schuld die ik graag inlos. De komende vier jaar blijf ik bloggen. Nee nee, wees niet bang, niet elke dag. Maar 1 รก 2 keer in de maand wil ik jullie bijpraten over waar ik mee bezig ben. Waar een raadslid zich mee bemoeit.
Wat gebeurt er na de verkiezingen? Wie is er aan zet? Wat willen wij? Wat wil ik?
Vrijdag worden we uitgenodigd op het gemeentehuis. Makkelijke vragen: Eed of belofte? De eed. Adres? Nevenfuncties? en moeilijke vragen: belastinggedoe (heb ik dus niets mee, ik ben groot voorstander van het afschaffen van rondpompen van geld door alle toeslagen en heffingen)
En dan de hamvraag. Accepteer je het raadslid schap of bedank je ervoor. Het zal geen grote verrassing zijn. Met heel veel enthousiasme onderteken ik het accepteer formulier.
Waarna ik een flink pakket papieren overhandigd krijg.
En dan gaan we met de fractie om de tafel. We bedenken wat we willen. Er komen veel vragen voorbij: oppositie/coalitie? voorkeur voor individuele portefeuilles voor partners? Bestaande uitnodigingen en nieuwe contactmomenten. De agenda. Het is leuk. Een uur later nemen zeggen we elkaar gedag. De sfeer is goed en met gezamenlijk enthousiasme hebben we er zin in!
Thuisgekomen lees ik de papieren door. Interessant, leuk, agenda... huh????Er springt iets lelijks in mijn ooghoek. Voor de installatie op 27 maart mag je drie mensen meenemen? Drie? Hoe kan dat nu? Er zijn 274 personen die ik een open uitnodiging wil sturen. Zij hebben er vertrouwen in, zij hebben de actie ondernomen. Dit lijkt me een mooi moment om hen de kans te geven bij het begin te zijn. Zo kunnen we elkaar in de ogen kijken en elkaar de komende vier jaar scherp houden.
Ik stem dus voor een openlucht installatie. Zie daar, mijn eerste stem!
